Tuesday, December 27, 2022

सांस्कृतिक विचलनविरुद्ध शंखधर प्रतिष्ठानको अभियान



१२ पुस, केके मानन्धर
राष्ट्रिय विभूति शंखधर साख्वाः प्रतिष्ठानले सांस्कृतिक विचलनविरुद्धको अभियान सञ्चालन गर्दैआएको छ । केही दसक यता तिथिमा देखिएको घटबढको कारणले गाईजात्रा, म्हपूजा, लक्ष्मीपूजा, बडा दशैं लगायतका चाड मनाउने क्रममा समुदायलाई अलमल हुँदै आएको छ । चाडपर्व मनाउनको लागि समुदायमा देखिएको अलमल न्यूनिकरण र समाधानको लागि प्रतिष्ठानले अभियानै सञ्चालन गर्दै आएको छ । यहीक्रममा भक्तपुरको मध्यपुर थिमिस्थित शंखधर साख्वाः प्रतिष्ठानमा सरोकारवाला निकाय अन्तर्गतको पञ्चाङ्ग, ज्योतिषी तथा विद्वत वर्गको सहभागितमा छलफल कार्यक्रम सम्पन्न गरेको छ । यसअघि पनि काठमाडौं, ललितपुर, भक्तपुर लगायतको ठाउँमा कार्यक्रम गरेको थियो । कार्यक्रममा राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समिति, नेपाल पञ्चाङ्ग पत्र, पर्व सुधार राष्ट्रिय कार्यान्वय समिति, नेपाल ज्योतिष परिषद्, नेपाल परम्परागत बौद्ध धर्म संघ, वाल्मिकी विद्यापीठ, बज्रयान महासंघ, नेवाः देय् दबूलगायतका संस्थाका प्रतिनिधिहरुको सहभागिता थियो ।
राष्ट्रिय विभूति शंखधर साख्वाः प्रतिष्ठानका पूर्व अध्यक्ष श्यामकृष्ण मानन्धरको सभापतित्वमा सम्पन्न भएको कार्यक्रममा सहभागी हुनुभएका विद्वानहरुले सांस्कृतिक विचलन हुनबाट बचाउन चाडपर्व मनाउने समयको एकरुपता आवश्यक रहेकोमा जोड दिनुभएको छ । पछिल्लो समय म्हपूजा, गाईजात्रा, चथाः लगायतको चाडपर्व ठाउँ विशेष अनुरुप फरक फरक समयमा मनाउँदा यसले समुदायभित्र नराम्रो सन्देश प्रवाह भएको अधिकांसको भनाइ थियो । सोही समस्यालाई न्यूनीकरण गर्न तथा समाधानको उपाय पहिल्याउन प्रतिष्ठानले अगुवाइ गरेकोमा आभार समेत प्रकट गर्नुभएको छ । कार्यक्रममा सहभागीहरुको भनाइ तपसिल बमोजिम रहेको छ ।

१) प्रा.डा. देवमणि भट्टराई, केन्द्रीय सदस्य, राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समिति ।
बडा दशैं, यमपञ्चक, गाईजात्रा लगायतका वार्षिक चाडलाई तिथि, नक्षत्र, सूर्य, गते आदिको गणना गरेर पात्रोमा उल्लेख गरिँदै आएको राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिका केन्द्रीय सदस्य प्रा.डा. देवमणि भट्टराईले दाबी गर्नुभएको छ । पञ्चाङ्गले पात्रो बनाउँदा सर्वपक्षीय आधारलाई मध्यनजर गरेपनि एकाध समुदायको असन्तुष्टि रहेकोमा त्यसलाई सुधार गर्दै अघि बढ्नुपर्नेमा जोड दिनुभयो ।  उहाँले नेवार पञ्चाङ्गकारमा पनि शुद्धाशुद्धी गरिदिन आग्रह गर्नुभएको छ । कतिपय विषय ज्योतिषी मंगलदास प्रधानाङ्गसँग समन्वय गरी अघि बढेकोमा उहाँले पनि शास्त्रलाई आधार बनाउनुपर्नेमा जोड दिनुभएको प्रा.डा. भट्टराईको दाबी रहेको छ । शास्त्र बमोजिम ३ दिन लगातार तिहार मान्नै पर्छ भन्ने उल्लेख नभएको तर परम्परागत मान्यतालाई आधार बनाउँदा त्यो अमिल्दो हुनपुकोले त्यसमा सुधार गर्नको लागि समुदायका ज्योतिषी, दैवज्ञ तथा विद्वानहरुलाई सुझाव दिन आग्रह गर्नु भएको छ । यसको लागि पात्रो निर्माण, नक्षत्रको ज्ञान आदि विषयमा प्रशिक्षण समेत दिनुपर्नेमा जोड दिनुभएको छ ।

२) राजेन्द्र मान बज्राचार्य, अध्यक्ष, बज्रयान महासंघ ।
नेवार समुदायभित्र ३ किसिमले धर्म र संस्कृति मनाउने परम्परा रहेको बज्रयान महासंघका अध्यक्ष राजेन्द्र मान बज्राचार्यले बताउनुभएको छ ।
क) एकै दिनमा दुईटा तिथि अनुसार चाड नमनाउने । ख) सूर्याेदयको किरणसँगै सो तिथिलाई आधार मानेर चाड मान्ने । ग) घरको छानामा सूर्याेदयसँगै परेको नयाँकिरणलाई आधारमा मान्ने । हिन्दु र बौद्ध धर्म संस्कार एकअर्कोमा फरक रहेकोले पनि तिथिमा केही हदसम्म अलमल रहेको बताउनुभएको छ । चाड मनाउने क्षेत्रमा विविधता रहेको उहाँको दाबी रहेको छ । त्यसैले, विविधताभित्रको एकतालाई सौन्दर्यको आधार मानेर चाडपर्व मनाउन सकिनेमा जोड दिनुभयो । उहाँले पञ्चाङ्गको निर्देशिकालाई सुधार गरिदिन आग्रह गर्नुहुँदै परम्परागत धर्म संस्कृतिलाई बन्देज लाग्ने खालको क्रियाकलाप नगर्न आग्रह गर्नुभयो । पञ्चाङ्गले पात्रो प्रकाशन गर्ने बखत तिथि उल्लेख गर्ने तर तिथिसँगै कोष्ठकमा चाडपर्व उल्लेख नगरी पात्रोको मुन्तिर नोट राखेर चाडपर्व उल्लेख गरिदिँदा केही हदसम्म तिथिमा देखिएको अलमल न्यूनीकरण हुने दाबी गर्नुभयो ।
त्यस्तै, सनातन धर्मका अनुयायी मध्ये द्यो बाज्या अर्थात शर्मा र राजोपाध्यायहरूले लक्ष्मीपूजालाई औंसीकै रात मनाउने परम्परा रहेको बताउनुभयो । तिहारको यमपञ्चक मध्ये पाँच दिन लगातार मनाउने र बिचमा टुट नगर्ने, सुलं नबार्ने परम्परा रहेको उहाँको भनाइ थियो । यही विषयमा राजोपाध्याय बाज्या बलदेव जुजु र महेश्वर जुजुहरुको दाबी रहेको समेत उहाँले बताउनुभयो ।

३) पात्रो सम्बन्धिको अध्येता तथा भाषासेवी पौभाः साय्मि ।
तिथिमिथिमा देखिएको घटबढलाई वैज्ञानिक आधारले समाधान गर्नुपर्नेमा पात्रो सम्बन्धिको अध्येता तथा भाषासेवी पौभाः साय्मिले जोड दिनुभएको छ । परम्परा र व्यवहारलाई मध्यनगर गरी पात्रो प्रकाशन हुँदा समग्रमा चाडपर्व मनाउने सम्बन्धिको अलमल समाधान हुने उहाँको भनाइ थियो । लक्ष्मीपूजाको दिन तिथिमा अलमल हुँदा अगाडि मनाउने कि पछाडि मनाउने भन्ने सम्बन्धमा धर्म, संस्कृति, परम्परासँग नक्षत्रको गणना मिलाए समझदारीमा चाडपर्व मनाउने समय निर्धारण गर्नसकिनेमा जोड दिनुभयो ।

४) नेवाः देय् दबू उपत्यका प्रदेशका अध्यक्ष, श्रीकृष्ण महर्जन ।
संस्कृति, रितिथितिले समुदायलाई जोड्नुपर्ने मान्यता छ । तर समुदायलाई विभाजन गर्ने किसिमले तिथिमा थपघट भएको पात्रो सार्वजनिक हुँदै आएकोले यसमा समस्या देखिएको नेवाः देय् दबू उपत्यका प्रदेशका अध्यक्ष श्रीकृष्ण महर्जनले बताउनुभयो । त्यसैले समुदायलाई विभाजन नहुने गरी पात्रोमा चाडपर्व मनाउने समय निर्धारण गर्नुपर्नेमा जोड दिनुभयो । उहाँले सरोकारवाला नेवारहरुको आधिकारिक निकाय भक्तपुरको तलेजु, काठमाडौंको जनबहाल र ललितपुरको क्वाःबहाः हिरण्यवर्ण महाबिहारपञ्चाङ्गसँग समन्वय गरी उहाँहरुको सुझाव बमोजिम पात्रोमा चाडपर्व मनाउने समयको निर्धारण गरिदिन आग्रह गर्नुभएको छ ।

५) पर्व सुधार राष्ट्रिय कार्यान्वय समितिका हरिनारायण मल्ल ।
ज्यापुन्हिलाई वर्षकै सबभन्दा लामो दिन र यःमरि पुन्हिलाई वर्षकै सबभन्दा छोटो दिनको रुपमा स्वीकार गरिएको पर्व सुधार राष्ट्रिय कार्यान्वय समितिका हरिनारायण मल्लले दाबी गर्नुभएको छ । राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिले समेत सोही विषयलाई आधार बनाएर २०७५ र ७६ सालमा प्रकाशित भएको पात्रोमा उल्लेख गरेपनि सो पश्चात् यो विषय उल्लेख नभएकोप्रति जिज्ञासा राख्नुभएको थियो । उहाँले वर्षको लामो र छोटो दिनलाई आगामी पात्रोत्रमा उल्लेख गर्न समेत आग्रह गर्नुभएको छ ।

६) नेपाल पञ्चाङ्ग पत्र तथा हिरण्यवर्ण महाबिहाल, क्वाःबहाःका केशर गोविन्द जोशी ।
राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिको स्वीकृतिमा ललितपुरबाट प्रकाशित भएको पात्रोमा तिथिमा अलमल देखिएकोप्रति नेपाल पञ्चाङ्ग पत्र तथा हिरण्यवर्ण महाबिहाल, क्वाःबहाःका केशर गोविन्द जोशीले जिज्ञासा राख्नुभएको छ । सूर्य, चन्द्रमा र आफ्नै तर्कलाई आधार बनाएर पात्रो प्रकाशन भएकोले झन समुदायभित्र अलमल र सांस्कृतिक विचलन ल्याएको बताउनुभएको छ । सबैले नेपालकै मौलिक र प्राचिन महत्त्व बोकेको नेपाल संवत् लागू गर्ने हो भने तिथिमा देखिएको थपघट र अलमलको समस्या हुने दाबी गर्नुभएको छ ।

७) नेपाल ज्योतिष परिषद् केन्द्रीय सल्लाहकार, हितराज श्रेष्ठ ।
चाडपर्वसँगै धर्म र कर्म गर्नुपर्नेमा नेपाल ज्योतिष परिषद् केन्द्रीय सल्लाहकार हितराज श्रेष्ठले जोड दिनुभएको छ । घडी र पला अनुसार नै ज्योषित विद्या हुने भएकोले सोही बमोजिम पात्रो प्रकाशन हुनुलाई स्वभावित प्रक्रिया रहेको बताउनुभएको छ ।
ज) नेपाल परम्परागत बौद्ध धर्म संघ काठमाडौं अध्यक्ष, काठमाडौंस्थित कुमारी घरका राज गुरुजु तथा नेपाल बज्रयान महाबिहार लुम्बिनीको गुरूजु मञ्जुश्री बज्राचार्य ।
चाडपर्व मनाउने सवालमा सम्पूर्ण समुदायले निर्धारित र एकै दिनमा मनाउनुपर्नेमा जोड दिनुभएको छ । चाडपर्वमा एकरूपता नहुँदा समस्या देखिएको हुनाले परम्परा र ज्योतिष विद्यालाई मिलाएर पात्रो प्रशाकन गर्न आग्रह गर्नुभएको छ ।

८) वाल्मिकी विद्यापीठका उपप्राध्यापक शान्तरत्न बज्राचार्य ।
हालको काठमाडौं उपत्यकामा वाग्मती र विष्णुमती नदीसँगै मानव सभ्यता विकास भएको हुनाले यो ठाउँमा बसोबास गर्ने समुदायले मनाउँदै आएको चाडपर्वमा अलमल नहुनुपर्नेमा जोड दिनुभएको छ । सुरुमा मुसलमान, हिन्दु, खसआर्य, मधेशी जोकोही बसाइ सराइ गरी आउँदा नेवार बनेको आजकल उल्टो भइरहेको सन्दर्भ जोड्नुहुँदै सबै समुदायलाई जोड्ने सेतुमा एकरुपता आउनुपर्नेमा जोड दिनुभएको छ ।

९) दबुलि नेपालका अध्यक्ष ई. सन्तोष प्रजापति तथा ई. सुरेश बज्राचार्य 
दबुलि नेपालका अध्यक्ष ई. सन्तोष प्रजापति तथा ई. सुरेश बज्राचार्यले सांस्कृतिक एकतालाई मजबुद बनाउनुपर्नेमा जोड दिनुहुँदै विद्वान र सरोकारवाला निकायका प्रतिनिधिहरुले चाडपर्वमा एकरुपता ल्याउने खाले पात्रो प्रकाशन गर्नुहुन आग्रह गर्नुभयो ।

नेपाल पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिसँग काठमाडौंको लागि जनबहाल, स्वयम्भू र विजेश्वरी, ललितपुरको लागि हिरण्यवर्ण महाविहार (क्वाःबहाः), भक्तपुरको लागि तलेजु, काभ्रेको लागि नमोबुद्ध र साँखुको लागि बज्रयोगिनीका सम्बन्धित पक्षसँग समन्वय गरी सुझाव संकलन गरी मात्र चाडपर्व मनाउने सम्बन्धिको समय निर्धारण गरिदिन आग्रह गरिएको छ । त्यस्तै, पञ्चाङ्गमा नेवारहरुको सहभागिता नरहेको हुनाले पनि नेवारहरुको चाडपर्व मनाउने विषयमा समस्या आएको ठहर गरी कार्यविधि र नियमावली संशोधर गरेर नेवारहरुको सहभागिता हुने माहोल बनाएर वा त्यसो हुन नसके पञ्चाङ्गको निर्णायक बैठकमा नेवारसँग सम्बन्धित आधिकारिक व्यक्तिहरुलाई आमन्त्रित समस्यको रुपमा सहभागी गराएर वार्षिक चाडपर्व मनाउने समयको निर्धारण गरिदिन आग्रह गरिएको छ । प्रतिष्ठानले सम्पन्न गरेको छलफलबाट निकालिएको निष्कर्षलाई राष्ट्रिय पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिमा पठाउने समेत निर्णय गरिएको छ । 

नेपाल सरकारकाे आधिकारिक निकाय नेपाल पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समिति नै हाे । हामी सबैले यसैलाई मात्र आधार बनाउने हाे भने तिथिकै कारणले एउटै चाडलाई ठाउँ विशेष फरक दिनमा मनाउने समस्या आउँदैन/नअाउन सक्छ ।

➡️ भक्तपुरका नागरिकले तलेजु, ललितपुरकाले क्वाःबहाः र काठमाडौंका नागरिकले जनबहाःले उपलब्ध गराउने तिथिलाई चाड मनाउने तिथिकाे आधार बनाएकाे देखिन्छ । बिडम्वना यी तिनै निकाय एकअर्कासँग मिल्दैनन् र फरक फरक तिथिमिति सार्वजनिक गर्छन् । अहिलेकाे सबभन्दा जर्जर समस्या यिनिहरूमै देखिन्छ । यी तिनवटा निकायले छलफल गरेर समन्वयकाे आधारमा एउटै तिथि सार्वजनिक गरिदिएकाे खण्डमा अहिले समस्या समाधान हुने पक्का छ ।

➡️ चाड मनाउन सर्कुलर जारी गर्ने निकाय टाेलैपिच्छे भएर पनि सर्वसाधारण नागरिकलाई झन् अलमल गरेकाे देखिन्छ । चाडपर्व खगाेल विज्ञान र संस्कृतिसँग सम्बन्धित विषय हाेला, त्यसैले चाडकाे तिथि र मिति ज्याेतिषी र दैवज्ञकै आधारमा सार्वजनिक हुनुपर्छ । तर अहिले कसैले भनेकै आधारमा खाली कागजमा लेखेर फलानाे मितिमा चाड मनाउनु, ढिस्काना थिति नै हुनुपर्छ जस्ताे अासयकाे सर्कुलर जारी भएकाे देखिन्छ । जुन सरासर गलत छ ।

➡️ नेपाल सम्वतले सरकारी मान्यता पाएसँगै तिथिमितिमा अलमल हुँदै अाएकाे देखिन्छ । उहिले न नेपाल सम्वतले राष्ट्रिय मान्यता पायाे न त यस्ताखाले अलमल नै थियाे । तात्पर्य नेपाल सम्वत र तिथि व्यवहारिक रूपमा ठिक हाेइन भन्ने प्रमाणित गर्न चाहने तत्वले तिथिमितिमा फरक देखाएर चाड मनाउनेमा अलमल गरि षड्यन्त्र गरिरहेकाे देखिन्छ ।

➡️ कुन तिथिमा कुन चाड मनाउने भन्ने विषयकाे विवाद, तर्क र वितर्क सर्वसाधारण नागरिकले गर्ने नै हाेइन । याे त नितान्त प्राविधिक विषय हाे । यसमा ज्याेतिषी र दैवज्ञ घाेत्लिनुपर्छ ।

➡️ तिथिमितिकै कारणले सर्वसाधारण नागरिकलाई चाड मनाउन अलमल नगराउने विकल्प पनि छ । त्याे के हाे भने, माथि उल्लेखित तिनवटै निकायका प्रतिनिधिलाई सदाबहार रूपमा नेपाल पञ्चाङ्ग निर्णायक विकास समितिकाे कार्यसमितिमा अट्ने गरि कार्यविधि, नियमावली व विधान संशोधन गर्ने र साेही तिनवटाले तिथिमिति सार्वजनिक गर्न नपाउने गरि अधिकार कटाैती गरिदिने । यिनै तिनवटा निकायहरूले फरक मिति सार्वजनिक नगरेकाे भए सर्वसाधारण नागरिकलाई त के ? कुन तिथि भन्याे साेही तिथि बमोजिम चाड मनाउने त हाे । टन्टै साफ् ।











Monday, October 17, 2022

मिडियामा नआएका सत्यमाेहन जाेशीका ५ कुरा

 

Photo Courtesy: facebook


१) सत्यमाेहन जाेशीकाे पहलमा २०३२ देखि कलाकारहरूबाट खस नेपाली भाषामा गाईजात्रा हास्यव्यङ्ग र प्रहसन शुरू गरिएको हाे । २०२८ सालमा हास्य सम्राट मदनकृष्ण श्रेष्ठ सचिव रहेकाे, राम शेखर नकर्मी अध्यक्ष र गणेश साय्‌मि, श्रीकृष्ण अणु, कृष्ण नापित, भृगुराम श्रेष्ठहरू सम्मिलितकाे हास्यव्यङ्गकाे प्रस्तुति गर्ने 'मुना सः' भन्ने संस्था थियाे । मुना सःकाे संयाेजनमा नेपालभाषामा देखाइने साे प्रहसनले तत्कालीन पञ्चायती शासनकाे विरूद्धमा जनचेतना जगाउने, एक भाषा एक नीतिकाे विरूद्धमा बाेल्नेलाई दमन गर्नेहरूकाे सामु हाँसेरै कमीकमजोरी अाैंल्याउने काम हुन्थ्याे । तर नेपालभाषामा देखाइने प्रहसन र व्यङ्ग भएकाेले भाषाकै कारण सीमित थियाे अर्थात सबै जातजाति र भाषा समुदायले बुझ्ने माैका पाएका थिएनन् । उहिले अर्थात २०३२ सालमा वाङमय शताब्दी पुरूष सत्यमोहन जाेशी नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानका सदस्य सचिव थिए । साेही बखत नेपालभाषा बुझ्ने समुदायमा सीमित रहेकाे हास्यव्यङ्ग र प्रहसनलाई नेपाली खस भाषामा देखाउनकाे लागि उनै जाेशीले पहल गरेका हुन् । राजा, रानी, राजपरिवार तथा उच्च पदस्थ पदाधिकारीहरूकाे सामु उनीहरूकै शासन व्यवस्थाकाे विरूद्धमा अावाज उठाउनु कम चुनाैतीकाे काम थिएन । ठूलै अाँट गरेर जाेशीले इतिहासमै पहिलाे पटक नेपालभाषामा देखाइँदै अाएकाे प्रहसनलाई नेपाली खस भाषामा सुरूअात गराएको थियाे । शासन व्यवस्थाकाे विरूद्धमा जाने जाेकाेहीलाई दमन गरेका शासकहरूलाई पनि प्रहसनकाे माध्यमबाट अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताकाे पाठ सिकाउने उनै वाङमय शताब्दी पुरूष सत्यमाेहन जाेशी हुन् ।

२) सत्यमोहन जाेशी वरिष्ठ पत्रकार पनि हुन् । २००९ सालमा 'कलाकार' नामक तीन महिने पत्रिकालाई निरन्तर ३ अंकसम्म उनकै सम्पादनमा प्रकाशन गरेका थिए । उनकाे 'नेपाली लाेक गीत: एक अध्ययन' किताब लगायत थुप्रै कृतिहरू प्रकाशित छन् ।

३) अहिलेकाे कर्णाली प्रदेशस्थित सिङ्जा उपत्यका र वरपरकाे ठाउँ जसलाई उहिलेकाे चाैबिसे राज्यकाे रूपमा चित्रण गरिएको छ । सिङ्जा उपत्यका नेपाली खस भाषाकाे उद्‌गमस्थल पनि हाे । साे ठाउँमा स्थानियबासीहरू दुःख बिसाउन, रमाइलाे गर्न, राेपाइँ गर्ने बखत, चाड मनाउँदा सांगीतिक भाषा राखेर गीत गाउँथे (अहिले पनि छ) । कामकै सिलसिलामा सिङ्जा उपत्यका, खसहरूकाे उद्‌गमस्थलमा बस्दा जाेशीले लाेक संगीतलाई संकलन, अध्ययन, अनुसन्धान गरेर अाफ्नाे कृतिकाे रूपमा प्रकाशन गरे । साेही प्रकाशनलाई अाधार बनाएर अाजकाे दिनसम्म थुप्रै अनुसन्धानकर्ताहरूले विद्यावारिधि (Phd) गरिसकेका छन् । माैलिक संगीतलाई राष्ट्रियकरण गर्ने क्षेत्रमा उहाँकाे भूमिका अतुलनीय छ ।

४) राष्ट्रिय विभूति अरनिकाेकाे पहिचान नेपालमा स्थापित गराउने क्षेत्रमा सत्यमोहन जाेशीकाे भूमिका अग्रणी छ । तत्कालीन नेपालका कलाकार अरनिकाेले तिब्बत/चिनसम्म पुगेर नेपाली रञ्जना लिपि, मन्दिर र घरकाे पेगाेडा शैली, मूर्तिकला, धात्तुकला र चित्रकला प्रचार गरेका थिए । त्यहि भएर तत्कालीन तिब्बती/चिनियाँ शासक कुब्ला खाँले राजकीय सम्मान दिएर अरनिकाेलाई उतै बस्ने व्यवस्था मिलाएका थिए । नेपाली अरनिकोले निर्माण गरेको स्वेत चैत्य चीनको बेइजिङमा अहिले पनि पर्यटकको आकर्षणको रूपमा रहेको छ। उता अरनिकाेलाई विशेष सम्मान दिएर राखेपनि नेपालमा यसकाे चर्चा थिएन । त्यसैले पनि सत्यमोहन जाेशीकाे पहलमा कीर्तिपुरस्थित नेपालभाषा एकेडेमीमा अरनिकाेकाे संग्रहालय बनाए । उहाँले अरनिकोकाे विषयमा प्रचार गरेपछि धेरै नेपालीहरूले अरनिकोकाे विषयमा थाहा पाए ।

५) सत्यमोहन जाेशी १०३ वर्षसम्म बाँच्नुका धेरै कारणहरू मध्ये उहाँले गाईकाे दूध (डेरीकाे हाेइन) दैनिक दुई गिलास पिउने पनि हुनसक्छ । (अाहार, विहार र विचार पनि मुख्य कारक तत्व हाेला, धेरै बाँच्नुकाे । भलै याे अनुसन्धानकाे विषय हुनसक्छ )। मसँगकाे वार्तालापमा जाेशी दम्पतीले दिनमा दुई गिलास दूध दैनिक रूपमा पिउने सन्दर्भ काेट्याउनु भएको थियाे । दैनिक लाेकल रक्सी सुत्नु अघि एक प्याला पिउने सन्दर्भ अामसञ्चारमा अाइसकेकाे विषय हाे ।


मिति २०७९ असाेज ३० गते अाईतबार भाैतिक संसारबाट बिदा लिएका वाङमय शताब्दी पुरूष सत्यमोहन जाेशीलाई सधैं सम्झिरहनेछाैं ।

















Wednesday, July 27, 2022

गुंला पर्वको इतिहास र भक्तपुरको गुंलाधलं

Photo archive from साःक्वलान भक्तपुर 

उहिले काठमाडौं उपत्यका विशाल दह थियाे । महामञ्जुश्रीले भ्रमण गर्नुअघि दह वरपर मानव बस्ती थिएन । त्यस पश्चात उहाँले चोभारको पहाड आफ्नो खड्गले काट्नु भएर दहको पानीलाई निकास बनाएर फालेको उल्लेख छ । महामञ्जुश्रीले दहमा जम्मा भएको पानी सुकाएर पञ्जुपत्तन नगर विकास गर्नुभयो । स्वयम्भू महापूराणमा उल्लेख भएको सोही नगर वर्तमान नेपालकाे संघीय राजधानी हो । जहाँ स्वयम्भू महाचैत्य देखि सोही चैत्यसँग सम्बन्धित धर्मलाई स्वीकार गर्ने बौद्धमार्गी आदिवासीहरु बस्छन् ।
Photo courtesy Facebook

महामञ्जुश्रीले आफ्ना अनुयायीहरुलाई बस्न दिएर निर्माण गरेको नगर कालान्तरमा सुन्दर नगरको रुपमा विकास भएको छ । सोही क्रममा महायानी बुद्धधर्मका गुरु शान्तिकराचार्यले स्वयम्भू महाचैत्यलाई व्यवस्थित बनाएर स्थापना गर्नुभएको हो । उहाले स्वयम्भू महाचैत्य बनाउनु अघिबाट यो ठाउँमा चैत्य सेवा गर्ने परम्परा शुरु भइसकेको थियो । शुरुका समयमा गरेको चैत्य सेवालाई नै पछिल्लो समय गुंला पर्वको रुपमा स्वीकार गरिएको छ ।
Photo Courtesy facebook

बुद्धका विभिन्न रुपहरु मध्ये महामञ्जुश्रीले शुरुवात गर्नुभएको चैत्य सेवा नै अहिलेको गुंला पर्व हो ।

गुंला पर्वको अर्थ

वर्षेनी आउने १२ महिनाहरु मध्ये नेपाल संवत् तिथि अनुसार गुंला एउटा महत्वपूर्ण महिना हो । स्थानिय नेवार भाषामा “ला”को अर्थ महिना र “गुं”को अर्थ पहाड र जङ्ल भन्ने हुन्छ । विक्रम संवत् अनुसार साउन शुक्लपक्ष प्रतिपदा देखि भाद्र शुक्लपक्ष प्रतिपदा सम्म एक महिनाको अवधि नै गुंला हो । यस अवधिमा हुने ऐतिहासिक, सांस्कृतिक र धार्मिक गतिविधिलाई समेटेर गुंला पर्व मनाउने गरिन्छ । साउन शुक्लपक्षबाट शुरु हुने यस पर्वमा बज्रयानी बौद्धमार्गाीहरुले मौलिक बाजा बजाएर पृथक रुपमा बुद्धको उपासना गर्छन् । यो अवधिमा धाःबाजा, नेकू, म्वायेलीलगायतका बाजा बजाउँदै विभिन्न बौद्ध बिहार, चैत्य तथा चोक परिक्रमा गर्ने चलन छ ।

Photo siwa sayami khala thimi

विशेषगरी स्वयम्भू महाचैत्य वरपरको माहौल गुंला पर्वको अवधिमा संगीतमय बनाउनेमा ती मौलिक बाजागाजाहरुको भूमिका अग्रनी देखिन्छ । यो शैली पछिल्लो समय संगीतमा देखिएको परिवर्तित र विकसित रुप पनि हो । शुरुका समयमा नेकू (राँगाको सिङबाट निर्मित) बाजामा सीमित चैत्य सेवाको सांगितीक माहौललाई अहिले आधुनिक बाजाहरुको समिश्रनमा अझ भव्य बनाएको देखिन्छ ।

चैत्य दर्शन गरेर नामसंगीति पाठ गर्ने गुंला पर्वको अर्को विशेषता हो । गुंला पर्वलाई अर्को शब्दमा गुणिला भनिन्छ । यो समय काठमाडौंका नेवारहरु विशेषगरी बिहान सबेरै स्वयम्भू महाचैत्य दर्शन गर्न पुग्छन् । यद्यपि भक्तपुर, काभ्रेको बनेपा, थिमि, कीर्तिपुरलगायत उपत्यका बाहिरका नेवारहरु आ-आफ्ना बुद्ध बिहार, चोक, चैत्य परिक्रमा गर्छन् ।


श्रृङ्गभेरी अवदानमा शशीपट्टन नगरका राजा सिंहकेतुको पूर्नजन्मसँग गुंला पर्व सम्बन्धित छ । शिकार मन पराउने राजा सिंहकेतुका अहिंसावादी रानी हुन्छन् । राजाले गरेको शिकार र रानीको अहिंसाका बाबजुद पुर्नजन्ममा उनीहरुको मिलन हुने किंवदन्ती छ । ब्राम्हण कूलमा जन्म भएकी रुपवति तथा शीलस्वभावका धनी सुन्दरीले हिंसावादी स्वभावका राजालाई चिनेर उद्धार गर्छिन् । बोधिसत्वका सुझाव अनुसार बाछो भएर जन्म भए पश्चात मृत्युवरण गरेका सिंहकेतुलाई चैत्य बनाएर परम्परागत बाजा, नेकू बजाउँदै एक्काइस दिन प्रार्थना गर्छन् । सुन्दरीको प्रार्थना र साधनाका कारणले सिंहकेतुको पापमोचन भइ फेरी मानव जन्म भएको उल्लेख छ ।

सोही समय देखि परम्परागत बाजा बजाउने चलन शुरु भएको जनश्रुती छ । गुंला पर्वको अवधिमा परम्परागत बाजा बजाउँदै बौद्ध चैत्य परिक्रमा गर्ने चलन शुरु भएको श्रृङ्गभेरी अवदानको किंवदन्तीमा उल्लेख छ । नेवार समाजमा मरेको आत्माको चीर शान्तिका लागि गुंला पर्वमा पराम्परागत बाजा बजाउँदै स्वयम्भू महाचैत्य परिक्रमा गर्छन् । त्यस्तै, मानव अस्तु राखेर चैत्य बनाउने परम्परा समेत अहिले पनि अस्तित्वमा छ ।

भाषा वंशावलीमा विक्रमादेव राजाले नेपालका बौद्ध धर्म अनुयाइहरुलाई साउन शुक्ल प्रतिपदा देखि एक महिना सम्म गुंलाधर्म मनाउन आदेश दिएको उल्लेख छ । चैत्य प्रदक्षिणा गरेर, परम्परागत बाजा बजाउँदै नामसंगीति पाठ गरेमा पुण्य सत्धर्म प्राप्त हुने र नरक भोग गरेको आत्माको समेत उद्धार हुने सर्वज्ञमित्रावदानमा उल्लेख छ । परम्परागत बाजा बजाउँदै चैत्यसेवा गर्ने प्रसङ्ग वृष जन्मावदानमा समेत उल्लेख छ । एक्काइस दिन सम्म चोखो बालुवा प्रयोग गरेर बनाइएको चैत्यलाई दैनिक पूजा गरेर त्रि-रत्न शरण र नामसंगीति पाठ गर्दा फल प्राप्ति हुने भनिएको छ । यो समय प्रत्येक बिहान सबेरै प्रज्ञापारमिता, ललितबिस्तर, नामसंगीति पाठ गरेर धाःबाजा तथा परम्परागत नेकू बाजा बजाउँदै बौद्ध बिहार र चैत्य परिक्रमा गर्ने चलन हो ।

गुंलाधलं

साःक्वलान भक्तपुर 

गुंला पर्वमा बाजा बजाएर चैत्य, बिहार र चोक परिक्रमा गरेर मात्र होइन, पृथक ढंगबाट समेत मनाइन्छ । यस्ता, दृश्य भक्तपुर, थिमि र काभ्रेको बनेपामा पछिल्लो समय अस्तित्वमा छ । सवाःलाख चैत्य बनाउने परम्परा अर्थात गुंलाधलँलाई बज्रयानी बौद्धमार्गी नेवारहरुले बचाएका छन् । गुंलाधलं धार्मिक कार्यक्रममा एक महिना सम्म भगवान बुद्धको उपासना गर्ने चलन छ । धलं दनेगु धार्मिक कार्यक्रम टोलछिमेकका सम्पूर्ण मिलेर व्यवस्थित गर्छन् । कार्यक्रममा मूख्य संयोजक १, छ वा आठ जना द्यःभारी (भण्डार कोठा संरक्षक), २ महिलाहरुलाई याचिं कोठामा र दुईलाई भारी कोठाको जिम्मेवारी दिँदै गुंलाधलँ कार्यक्रम निर्धारित गरिन्छ । एक महिना सम्म दैनिक रुपमा गरिने बुद्धको उपासना वास्तव मै चुनौतीपूर्ण भएकोले यिनिहरुलाई संयुक्त रुपमा जिम्मेवारी दिनुपरेको हो । द्यःभारी, भारी कोठा र याचिं कोठाका सवालमा सवाःलाख चैत्य बनाउने, धलं दनेगु कार्यक्रम आयोजना गरिने ठाउँमा हुनुपर्ने एक हिसाबको भण्डार र जिम्मेवार सदस्यहरु हुन् । कार्यक्रम अवधिभर यी ठाउँ र सदस्यहरुले महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गर्छन् ।

नेपाल संवत् तिथि अनुसार दिलागा अमाइ (साउन शुक्लपक्ष औंशी)

Courtesy Banepa manandhar वाङ्ख्यः

गुंलाधलं कार्यक्रम व्यवस्थित गर्न मूख्य जिम्मेवारी वहन गर्नेहरुको भूमिका प्रतिपदाको एक दिन अघिबाट शुरु हुन्छ । बिहान सबेरै नगर नजिकको चार फरक तीर्थस्थल पुगेर कलश स्थापना गर्दै पूजा पश्चात सवाःलाख चैत्य बनाउन आवश्यक पवित्र माटो भएको ठाउ पुग्छन् र पूजाविधि चलाउँछन् । यस्तो प्रक्रिया सूर्योदय अगाडि गर्नुपर्ने मान्यता छ ।

गुंलाथ्व पारु (साउन शुक्लपक्ष प्रतिपदा)

एक दिन अगाडि पक्का गरेको ठाउँमा पुगेर साउन शुक्लपक्ष प्रतिपदाको दिन सम्बन्धित सबैको सहयोगमा पवित्र माटो ल्याउँदै कार्यक्रम आयोजना गरिएको घरको कोठामा भण्डार गरिन्छ । यिनिहरुले ल्याएको पवित्र माटो कार्यक्रम अवधिभर चैत्य बनाउन प्रयोग गरिन्छ । चैत्य बनाउन मूख्यगरी कालो माटो प्रयोग भएको देखिन्छ ।

Courtesy Facebook

चोखो माटो प्रयोग गर्दै स-साना चैत्य बनाउन धलं दनेगु कार्यक्रममा सहभागी हुनेले दैनिक स्नान गर्दै ब्रत बसेर मासु, अण्डा, प्याज, नून जस्ता अमय् बस्तु नखाई निराहार बस्छन् । कार्यक्रम अवधिभर सहभागी भक्तजनहरुले बिहान सबेरै पवित्र/चोखो माटो प्रयोग गर्दै चैत्य बनाउँछन् । त्यस मध्ये हरेक हप्ताको बुधवारलाई बुद्धको दिनको रुपमा स्वीकार गरी विशेष रुपमा पूजा पार्थना गर्छन् । सोहि दिन अन्य दिनको तुलनामा भक्तजनहरुको संख्या कार्यक्रम आयोजना गरेको घरमा बढि हुन्छ । पूजाको क्रममा त्रि-काल बुद्ध र बोधिशत्वहरुको गुणस्मरण तथा उहाँहरुलाई आभार व्यक्त गर्दै समर्पित हुन्छन् ।

बाजा बनाउनेहरुको टोली (स्थानियभाषामा नासः द्यः) देवतास्थान पुगेर धार्मिक विधि अनुसार पुरोहितबाट पूजापाठ गर्न लगाई परम्परागत नौ बाजा बजाएर नित्यनाथ आव्हान गर्दै ऋतु अनुसारको गीत गाउँछन् । धरतीमातालाई आव्हान गर्दै पस्ता बाजा, प्वङा, पछिमा, धलक, ध्यमायेचा, नाय्खिं, कोखिं, धाः, नगरा, डबडब, भुस्या, ख्वालीमाली आदि बाजा बजाएर नगर परिक्रमा गर्छन् । गुंला पर्व अवधिमा हुने विभिन्न धार्मिक क्रियाकलापमा पूजा आयोजक टोलीको सक्रिय सहभागिता हुन्छ । आफ्नो ठाउँमा आयोजना गरिएको धलँ दनेगु कार्यक्रम सम्बन्धमा जानकारी दिन काठमाडौं उपत्यका र वरपरका विभिन्न नेवार बस्तीमा पुग्छन् । यो चलन एक हिसाबले छिमेकी ठाउँसँगको सम्बन्धबिस्तारसँग जोडिएको छ ।


यो वर्ष भक्तपुरको साःकोलन टोलले गुंला ङक धलं कार्यक्रम आयोजना गरेको छ । कार्यक्रम अवधिको समयान्तरमा उहाँहरु बनेपा, थिमि, दधिकोट, भक्तपुर कै विभिन्न टोलमा बाजागाजासहित पुग्छन् । आपसी भाइचाराको सम्बन्ध बिस्तार गर्ने चलनको रुपमा लिइएको यो संस्कृतिको निश्चित समयलाई धलँ चाःह्यूवनेगु भनिन्छ । यसको अर्थ फरक ठाउँमा गएर धार्मिक कार्यक्रमको प्रचारमा गएको भन्ने हुन्छ ।

सोही टोली गाईजात्राको दिनमा बाजागाजासहित विशेष रुपमा सहभागि हुन्छन् । विक्रम संवत् तिथि अनुसार भदौ कृष्णपक्ष प्रतिपदाको दिन हुने गाईजात्राको बिहान बाजा बजाउनेको टोलीले वरपरको माहौललाई संगीतमय गर्दै नगर परिक्रमा गर्छन् । ललितबिस्तरमा उल्लेख भए अनुरुप बुद्धले गाईजात्राको दिन बोधिवृक्ष रुखमुनी बसेर कलेशमार, मृत्युमार र देवभार गरी तीन किसिमको विजय प्राप्त गरेको उल्लेख गरेको छ । सोही सम्झनामा गाईजात्राको दिन विजय उत्सवको रुपमा नगर परिक्रमा गरिँदै आएको विश्वास छ । यो पवित्र दिनमा धलँ दनेगु कार्यक्रम सकेर भक्तजनहरु धूप बाल्दै नौ बाजा बजाएर चैत्यलाई खटमा प्रतिस्थापन गर्दै बोकेर नगर परिक्रमा गराउँछन् । यो दिन बाःपूजाको रुपमा खीर चढाउने गरिन्छ ।

गुंलागा त्रयोदशी (साउन कृष्णपक्ष त्रयोदशी)

पञ्चदानको दिनमा हुने दीपंकर बुद्धको यात्रामा समेत बाजा बजाएर सहभागि हुन्छन् । भक्तपुरमा हुने धलं दनेगु कार्यक्रमको सवालमा दीपंकर बुद्धलाई सूर्यमढी सम्म पुर्‍याएर साँझ तौमढी टोल पुगेर लिन जाने परम्परा छ । यस्ता क्रियाकलाप एक महिना सम्म निरन्तर चल्छ ।

ञलाथ्व पारु अर्थात भाद्र शुक्लपक्ष प्रतिपदा

यो दिन गुंला पर्वको धार्मिक कार्यक्रम औपचारिक रुपमा समापन गरिन्छ । बिहान (स्थानिय भाषामा नासः द्यः) देवतास्थानमा आरती गर्दै बाजा बजाउनेको टोली नगर परिक्रमा पश्चात कार्यक्रम आयोजना गरिएको ठाउँमा पुगेर एक महिना सम्मको दैनिकी बाजा बजाउने औपचारिक काम समेत समापन गरिन्छ । पवित्र माटो प्रयोग गरेर बनाइएका सवाःलाख चैत्य वातामा राख्दै भक्तजनहरुले साेही दिन निकाल्छन् । शाक्यमुनी बुद्धको चैत्यलाई खर्पनमा राखेर स्थानिय भाषामा च्वामोले हम्काउँदै नौ बाजा बजाउँदै नगर नजिकको तीर्थमा बिसर्जन गरिन्छ । यो दृश्य एक प्रकारको भव्य बौद्ध जात्राको रुपमा स्वीकार गर्नसकिन्छ ।

भक्तपुरको सवाःलाख चैत्य बनाउने परम्परा वा धलं दनेगु धार्मिक कार्यक्रममा बनाइएका चैत्य हनुमानघाटमा लगेर बिसर्जन गरिन्छ । हनुमानघाटको त्रिवेणीमा लगेर मू्ख्य संयोजक र अन्य भक्तजनहरुले पुरोहितबाट मंगलपाठ गराउँदै नौ बाजा बजाएर दशकर्म बौद्ध स्तोत्र पछि विसर्जन गरी गुंला पर्वमा नौ बाजा बजाउने कार्यक्रम पनि विधिवत समापन गरिन्छ ।

Archive साःक्वलान भक्तपुर 

स्थानियहरुको संयुक्त पहलमा आयोजना गरिने यस्ता धार्मिक कार्यक्रम वर्षेनी गर्न सक्ने अवस्था छैन । नौ बाजा बजाउने देखि दैनिक रुपमा कार्यक्रम आयोजना गरिने ठाउँ पुगेर बुद्धको उपासना गर्ने र अन्य क्रियाकलाप अहिलेको मूख्य चुनौती हो । व्यस्त दैनिकी र आर्थिक समस्या पछिल्लो समयको मूख्य चुनौती हो । यसलाई स्थानिय मात्रमा सीमित नगराइ सम्बन्धित पक्षबाट विशेष ध्यान दिनु आवश्यक छ । नेपाल कै शान बनेको पृथक संस्कृति संरक्षण, सम्बद्र्धन र प्रबद्र्धन गर्ने दायित्व राज्य पक्षको हो । त्यसैले स्थानिय सरकार, गुठी संस्थान, पुरातत्व विभाग, नाट्य प्रतिष्ठान देखि आवश्यक अन्य विभागले चासो दिनु उचित होला । समय मै ध्यान नदिए “एका देशको कथा” हुन बेर लाग्दैन ।(लेखक केके मानन्धर, ईमेज च्यानल टेलिभिजनसँग सम्बन्धित सञ्चारकर्मी र आमसञ्चार तथा पत्रकारिता विषयका लेक्चरर हुन् । हाल ख्वप कलेजकाे स्नातकोत्तर तहमा अध्यापनरत हुनुहुन्छ।)थप तस्बिरहरू:












































तिथिमा देखिएको अलमलले सांस्कृतिक विचलन

यो वर्ष पनि नेपाल संवत्को तिथिमा थपघट हुँदा लक्ष्मीपूजा, म्हपूजा र भाइटिका गर्न सर्वसाधारणहरु अलमलमा परे । अधिकांसले कात्तिक ६ गते बिहीबार क...